حسین شاکریان ضمن بیان مطلب فوق در گفتگو با خبرنگار ساختمان آنلاین اظهار داشت: در حال حاضر مشکلات مربوط به احیای بافتهای فرسوده به شدت تشدید شده اندکه با گذشت زمان و عقب افتادن از برنامه های بالادستی،روز به روز چالشهای این بخش تعمیق می شود و کار دولت و حاکمیت در این زمینه سخت تر خواهد شد.
وی با تاکید بر لزوم بهسازی بافتهای فرسوده با حفظ هویت محلات خاطر نشان ساخت: شهردار تهران در ابتدا وعده داد که قرار است احیای بافتهای فرسوده از طریق جابه جایی کل ساکنان محلات صورت گیرد،این در حالی است که اجرای این وعده به هزینه هنگفتی نیاز دارد که عملا تحقق آن را غیر ممکن می سازد.
وی با انتقاد از اینکه طرح این ایده رویایی از سوی شهردار تهران به تنهایی بیانگر آن است که ایشان شناخت دقیقی از واقعیت ها ندارد تصریح کرد: موضوع احیای بافتهای فرسوده موضوع فرابخشی است و دستگاه های ذی مدخل باید برای حل بحران بافتهای فرسوده دارای انسجام باشند.
این کارشناس مسکن همچنین یکی از بزرگترین چالشهای نوسازی بافتهای فرسوده را در مشکلات حقوقی دانست و گفت: متاسفانه مشکلات حقوقی یکی از موانع اصلی احیای بافتهای فرسوده است به طوری که حتی اگر یک پلاک بنا به هر دلیلی در روند بهسازی بافتهای فرسوده مشارکت نداشته باشد ،همین مساله سبب می شود که فرآیند نوسازی در یک محله متوقف شود.
وی با اشاره به اینکه رسیدگی به پرونده های حقوقی مرتبط با احیای بافتهای فرسوده باید در دستور کار قرار گیرد و این پرونده ها باید در اولویت بررسی محاکم قضایی باشند همچنین به ابعاد کیفی تولید مسکن در این بافتها اشاره و تصریح کرد: گرانی هزینه ساخت مسکن و ناتوانی نظام بانکی در تزریق تسهیلات لازم به این بخش سبب می شود که توجه به مسایل کیفی مسکن مغفول واقع شود.
وی تصریح کرد: این رویه باعث می شود که واحدهای نوسازی ساخته شوند که از همان بدو تولید جزء بافتهای فرسوده قلمداد می شوند.
شاکریان غفلت از مولفه های کیفی مسکن را معضلی عمومی در صنعت ساختمان دانست و گفت: البته این مساله در کل ساخت و سازهای شهری وجود دارد و به دلیل گرانی نهاده های تولید مسکن ،رعایت مقررات و مسایل کیفی به حاشیه رانده شده است.
این کارشناس مسکن همچنین رویکرد شهرداری تهران در مواجهه با مساله احیای بافتهای فرسوده را کاملا پوپولیستی و به دور از واقعیت ارزیابی کرد: شهرداری تهران از یک طرف اقدام به راه اندازی قرارگاه مسکن اقدام می کند تا عزم خود را برای حل بحران مسکن جدی نشان دهد اما از طرف دیگر هیچ جزییاتی از این قرارگاه اعلام نمی کند و حتی اعضای شورای شهر را در جریان جزییات این قرارگاه قرار نمی دهد.
وی افزود: در حوزه بافتهای فرسوده نیز مدیریت شهرداری سال گذشته اقدام به انعقاد قرارداد با بنیاد مسکن برای مسکن سازی کرده است،در حالی که باید مشخص شود بنیاد مسکن چه وظیفه ای در این زمینه دارد.
شاکریان اذعان داشت: شهرداری تهران به جای واژه سازی و برخوردهای سیاسی با موضوعات شهری،بهتر است واقع بینانه با مسایل برخورد کند و همزمان خود را از مشاور ه افراد کارشناس و صاحب تفکر بی نیاز نداند و با هم اندیشی و اجماع در جهت حل بحران بافتهای فرسوده گام های اساسی و همراه با برنامه ریزی دقیق و قابل حصول بردارد.
وی در عین حال گفت : البته مشکل بافتهای فرسوده به حدی بزرگ است که تنها اراده حاکمیتی قادر خواهد بود که این روند را تسریع دهد.
این کارشناس مسکن ادامه داد: شهرداری تهران وعده داده که زمان صدور پروانه ساختمانی را کاهش دهد اما عملا هنوز هیچ اقدامی در این زمینه اتفاق نیفتاده است ،این در حالی است که در امر بهسازی بافتهای فرسوده یکی از مشکلات ،طولانی بودن زمان صدور پروانه ساختمانی و هفت خوان دیوان سالاری است که سبب سلب انگیزه سرمایه گذاران برای مشارکت در احیای بافتهای فرسوده می شود.
وی تاکید کرد: بسیاری از سرمایه گذاران ترحیح می دهند به جای درگیر شدن با مسایل بیشمار مربوط به احیای بافتهای فرسوده ،در سایر مناطق شهری سرمایه گذاری کنند و این امر یکی از عوامل عدم اشتیاق سرمایه گذاران برای ورود به بافتهای فرسوده است.
این کارشناس مسکن ادامه داد: باید جذابیت های سرمایه گذاری در بافتهای فرسوده به حدی باشد که سرمایه گذاران ترجیح دهند به جای سایر نقاط شهری در بافتهای فرسوده اقدام به ساخت و ساز کنند.
وی گفت: این مساله محقق نمی شود مگر اینکه سیاست گذاران شرایطی را فراهم کنند که اقبال سازندگان به احیای بافتهای فرسوده افزایش پیدا کند و در چنین شرایطی به جای ساخت هزاران واحد مسکن لوکس و بدون متقاضی در نقاط شمالی تهران با هدف سوداگری،واحدهایی مصرفی در مناطق بافتهای فرسوده احیاء و نوسازی خواهد شد.
شاکریان ادامه داد: سیاستهای تشویقی باید به معنای واقعی کلمه باشد و به حدی محرک باشند که هم سازندگان و هم مالکان را به مشارکت در احیای بافتهای فرسوده سوق دهد.
