به گزارش ساختمان آنلاین: رسمی ترین آمار از قیمت مسکن در مرکز آمار ایران تا سال ۱۳۹۷ در دست می‌باشد اما همین آمار کافیست تا پیشینه بازار مسکن را رصد کرد.
قیمت مسکن طی سال‌های گذشته از یک روند پیروی کرده، بدین صورت که از سال ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۰ از ثبات نسبی برخوردار بوده و تا حدودی عرضه و تقاضای یکسان داشته (حتی در برخی سال‌ها عرضه بر تقاضا برتری دارد) و رکود در بازار نمایان است، بطوریکه رشد قیمت مسکن از تورم کمتر بوده است.
بعد از طی این دوره در سال ۱۳۹۱ و ۱۳۹۲ جهش قیمتی را داشته که این امر ابتدا در شهر تهران با اختلاف واضح تر و سپس در سایر شهرها به وقوع می‌پیوندد؛ سپس از سال ۱۳۹۵ تا سال ۱۳۹۶ مجدد هم پای تورم و تا حدودی کمتر از آن رشد کرده اما از سال ۱۳۹۶ به بعد جهش قیمتی چند صد درصدی را تجربه کرده است.
طی هر دوره رکود، تقاضا در حال افزایش است و سپس عرضه‌ای که به دلیل زمان بر بودن ساخت و سازها، توان پاسخگویی ندارد و جهش قیمتی اتفاق می افتد.
پس از آن مجدد عرضه‌ها افزایش یافته و همسو با تقاضا شکل می‌گیرد. اما این همه ی ماجرا نیست. قیمت مسکن علاوه بر قیمت زمین، مصالح و دستمزدها، متأثر از عوامل دیگری نیز هست. عواملی که باعث می‌شوند بازار مسکن در رکود تورمی فرو رود. اتفاقی که طی سال‌های اخیر رخ داده و فارغ از روند قبلی عمل کرده است. بازار مسکن به نوعی بازار سرمایه گذاری تبدیل شده که این امر میتواند آسیب های اقتصادی و اجتماعی جبران ناپذیری را به همراه داشته باشد.
به دلیل کم بازده بودن فعالیت‌های تولیدی صنعتی، سرمایه به سمت سفته بازی حرکت خواهد کرد که این نه تنها به بدنه تولید هر شهر و در نهایت کشور تأثیر خواهد گذاشت بلکه بدتر از آن موجب ضعیف تر شدن قشر آسیب پذیر خواهد شد.
قیمت هر متر مربع واحد مسکونی در کلان شهرهای (رسمی) ایران گویای آن است که بجز تهران، اغلب کلان شهرها با یک نرخ رشد مواجه شده‌اند بطوریکه قیمت هر متر مربع واحد مسکونی در کرمانشاه، اهواز و همدان تقریبا مشابه رشد کرده است و کرمانشاه نسبت به سایر کلان شهرها از وضعیت مساعدتری برخوردار است.
اما سوال اینجاست که قدرت خرید در کلان شهرها به چه صورت است؟ و سوال مهمتر آنکه این معادله در کرمانشاه به چه صورت است؟
قیمت مسکن در کرمانشاه از سال ۱۳۸۰ تا سال ۱۳۹۶ حدود ۱۴۰۰ درصد رشد داشته، این در حالی است که افزایش درآمدها به این نسبت رخ نداده و درآمدها در حدود ۱۱۰۰ درصد رشد داشته است، بنابراین مردمان کرمانشاه بیشتر از پیش از خانه‌دار شدن دور شده‌اند.
ذکر این نکته الزامی است که آمارهای سال ۱۳۹۶ به بعد موجود نیست و ما به آن دسترسی نداشتیم از این رو افزایش افسارگسیخته‌ی قیمت مسکن از اسفند ۱۳۹۶ شروع شده است. در واقع امکان اینکه افراد ساکن کرمانشاه بتوانند با پس انداز کردن صاحب خانه شوند صفر است.
از طرفی بررسی بودجه خانوار در کلان شهرها و نسبت هزینه های مسکن به کل درآمد خانوار گویای آن است که بطور میانگین در کلان شهرهای ایران، بیش از ۳۰ درصد درآمدهای خانوار صرف هزینه های مسکن می‌شود.
البته باز هم وضعیت کرمانشاه به نسبت سایر کلان شهرها از وضعیت مناسب تری برخوردار است و در بیشترین قیمت، حدود ۳۱ درصد از درآمد خانوار صرف هزینه‌های مسکن شده است. اما نکته منفی آنجاست که تحت این شرایط و با وجود تسهیلات مسکن که جوابگوی رشد قیمت مسکن نیست، آیا رویای خانه دار شدن به حقیقت خواهد پیوست؟ جواب بدیهی است!
لذا در این زمینه مقرر شده که با کمک مجلس دو طرح ملی را برای ساماندهی مناطق حاشیه‌نشینی تصویب شود؛ اولین طرح، طرح مدیریت و ساماندهی مهاجرت و طرح دوم، طرح ملی ساماندهی حاشیه‌نشینی است که باید به شکل قانون درآید.
بعد از تبدیل این طرح‌ها به قانون، باید به دستگاه‌ها اولویت داده شده، سپس زمان‌دهی و اجرا شود؛ هر چند بعید است زمان این تصمیم گیری و اجرایی شدن آن برای جامعه‌ی هدف پاسخگو باشد.
به نظر می رسد، مهاجرت از شهر به روستا گزینه‌ی مناسب تری است، بنابراین ایجاد زیر ساخت‌های مناسب برای روستاها و نیز پدیده‌ی شهرک روستا، میتواند کارآمدتر باشد.
در نهایت آنکه با توجه به موارد مطرح شده واضح است که پدیده افزایش حاشیه نشینی دور از ذهن نخواهد بود و بدیهی است که حاشیه نشینی صدمات اجتماعی و اقتصادی غیرقابل جبرانی را هم برای فرد، خانواده و اجتماع به همراه خواهد داشت و نیاز به مداخله دولت در این زمینه کاملا احساس می‌شود.
